átti alveg snilldar helgi í borginni. Vinkona mín Eygló kom með mér og við skemmtum okkur snilldar vel. Mikið labbað, kjaftað og verslað. hjalpar til að tína veskinu sínu á djamminu – þá eyðir maður ekki eins miklu í brennivín, og ekki skemmir að finna veskið í óskilamunum á Broadway svo maður geti verslað almennilega í þynnkunni !
Og núna eru páskarnir. Sé frammá að vera heima. Slappa af ein heima. Sonur fer til pabba síns. Skutlast í sveitina í steik til mömmu og pabba. En það er nóg um að vera hérna á Ak.
Er svo fegin að pabbi Gabríels býr hérna á Ak núna. Já fyrir nokkrum árum (nánar tiltekið 3) þá hefði það ekki hvarflað að mér. En þegar ég flaug suður og heim aftur um helgina þá var meginhluti farþeganna börn yngri en 10 ára. Jafnvel kríli á aldur við son minn. Merkt í bak og fyrir með hálsböndum og flugfreyjurnar hafa varla undan við að passa krakkana. Öll áttu þau það þó sameiginlegt að þau voru til fyrirmyndar í vélinni, þæg og flott. Harður heimur fyrir þessi börn að hitta kannski annað foreldrið sjaldan og þurfa að fljúga landshorna á milli til þess. Gabríel gat hoppað yfir til pabba síns um helgina því ég þurfti úr bænum. það er ómetanlegt fyrir “skilnaðarbörnin” að geta hitt báða foreldrana án mikillar fyrirhafnar.
