Blessuð sé minning

Í dag kvaddi Herkúles okkur.  Hann var orðinn 13 ára og nokkrum mánuðum betur.  Þeir sem ekki þekkja til þá var hann hundur foreldra minna.  Þýskur fjárhundur, stór og mikill með einstaklega gott geðslag.  Barngóður og mikill karakter.  Var með sitt á hreinu og setti gjarnan upp svipi ef honum líkaði ekki eitthvað.  Átti það meira að segja til að tala ekki við viðkomandi ef hann fór í fílu.  Tók þá jafnvel stóran sveig framhjá til þess að sýna hve ósáttur hann var.  En alltaf kom hann og kom með skottadillið á móti manni.  Þá komu framlappirnar uppá axlirnar og hann ýtti manni niður og stóð á manni og þreyf manni í framan.  Man ein jólin þá kom ég heim um hádegi á aðfangadag eftir langan og strangan mánuð í BT og sofnaði í sófanum, þegar ég vaknaði var hann búinn að koma sér fyrir hjá mér í sófanum þannig að ég lá með höfuðið á maganum hans. Gleymi aldrei þegar ég sá hann fyrst í bílnum hans pabba.  Mamma og pabbi komu til mín í ÚA og vildu kynna mig fyrir nýjasta fjölskyldumeðlimnum, þá var ég tvítug.   Hann með allt of stór eyru og allt of stórar lappir. 

Við áttum margar góðar stundir saman.  Maður getur týnt til fullt af minningum um þennann gamla góða vin.  Td þegar hann sat með Hirti Smára undir eldhúsborði þegar barnið var að tannbursta hann.  Enginn annar hefði getað komist upp með þetta en Hjörtur.  Eða þegar hann átti það til að hoppa upp í rúm til mín, og vilja ekki sofa annarsstaðar, þó svo plássið væri nú ekki alveg til staðar. Þegar hann rak hausinn ofaní barnastólinn hans Gabríels þegar við komum með hann heim í Birkihraun fyrst.  Vá hvað skottið fór af stað.  Og þegar hann búffaði á eftir gettunum, á eftir kettinum, á eftri flugvélunum... Og vá hvað hann gat orðið þreyttur á Kítöru. 

Gamall hundur átti gott líf, lengra en margir hans líkir. Hans verður sárt saknað.  Kíttið mitt hefur eflaust tekið vel á móti honum.

  Og þarna bíða þau eftir að komast út í labbó!