Í skólanum og í skólanum...........

Er í eyðu, enska núna - sem ég slepp við þessa önnina. Ætlaði að nýta timann í að læra sögu, en svo bara nennti ég því ekki.

Kom heim eftir vinnu um fjögur - næs - og fór í labbó með Hjölla og Kítöru. Fórum í búðina og versluðum í kvöldmatinn, sem var svo aldrei eldaður því Valur kom og náði í Hjölla til að fara að vinna, glætan að ég nennti að elda mér sjálf. Kannski hefði ég átt að gera það þar sem ég er í skólanum til hálf ellefu í kvöld. Well who cares anyway!! Ég spilaði bara Morrowind, og lék við tíkina, og hafði það gott.

Það er farið að dimma úti, og fjörðurinn er rosalega fallegur. Glampar á sjóinn frá húsunum og allt virðist svo kyrrt. Fjöllin gnæfa yfir hinum megin, sum undir skýjabakka, sum ekki.

Stundum hef ég velt því fyrir mér hvern andsk. ég er að gera hérna. Stundum finnst mér ég eigi ekkert eftir að vera hérna lengi, en stundum finnst mér ég eigi heima hérna. Kannski er ég bara núna að ganga í gegnum þetta tímabil þegar allt er komið í fastar skorður - ekkert nýtt og spennandi lengur og maður fær "reality check" og heldur að maður hafi verið að gera sín mestu mistök. En ég hugsa ekki. Ég verð bara að finna mér vinnu sem mér líður vel í. Það er það eina sem háir mér núna. Ég elska húsið mitt, kyrrðina hérna. Fólkið er yndælt. Finnst gaman í skólanum, fullt af krefjandi verkefnum o.fl.....

Vinkona mín talaði um hvernig fólk nennti að vera í vonlausum samböndum. Ég veit að oft haldið þið að ég sé í "dead end" sambandi. En hún kom með nokkra góða punkta. Þar á meðal það að þegar maður er ástfanginn þá vinni maður í sambandinu. En maður þarf að vera ástfanginn.

Við erum ástfangin. Okkur líður oftar vel saman heldur en ílla. Og eftir að við fluttum hingað þá kemur það einstaka sinnum fyrir - ekki nálægt því oft eins og í R-vík. Mér finnst ég hafa fundið þann sem ég vil eldast með - ég sé fyrir mér okkur í ellinni - í ruggustólunum með hátæknitölvur fyrir framan okkur, spilandi einhverja leiki og tala um allt og ekkert.

Finn enn fyrir straumnum sem ég fann fyrst þegar hann snerti mig.....

Note: fólk í samböndum þurfa líka að vera vinir. Það er líka mjög mikilvægt. Að geta gert fullt af hlutunum saman. Notið þess að vera saman - geta setið í þögn, og geta setið og kjaftað linnulaust í klukkustundir án þess að fatta það. Farið saman á kaffihús, setið og spjallað - dissa fólk í kringum sig, gera grín að því, gera grín að hvort öðru. Og einnig annað mjög mikilvægt að mínu mati - geta talað við makann eins og aðra vinkonu sína. (en ekki gera makann að vinkonu sinni = doomed) Maður þarf að finna að þegar manni líður vel eða ílla yfir einhverju - þá geti maður farið og sagt "hey mér líður......." Ekki byrgja hlutina inni og halda að þeir fari í burtu - það gerist ekki - hef reynt það.

Sumir hlaupa í burtu úr samböndum um leið og eitthvað gerist - er þá það fólk í réttu samböndunum? Held ekki - þá vissi það fólk hvernig mér líður og fatta af hverju ég er enn í mínu sambandi eftir 6 ár!
Þetta sama fólk á eftir að upplifa þetta "rétta" samband - þegar það er tilbúið að taka því sem kemur - vinna úr hlutunum og láta það ganga upp. Munið - það þarf tvo til að samband gangi upp, maður á ekki að leggja alla vinnuna á annan aðilann.

Hinn aðilinn á ekki að búa til hamingjuna fyrir mann - maður verður að gera það sjálfur - enda þoli ég ekki þennann frasa "gerir hann þig hamingjusama??" - hey - ég skapa mína eigin hamingju - hann er addon.. Hamingjan mín er mér það mikilvæg að ég treysti ekki öðrum til að sjá um það fyrir mig. En svo kemur línan þar sem hægt er að særa mann - og maður segist ekki vera hamingjusamur með so and so... er það ekki bara vitleysa að segja það?? - veit ekki með þetta - any comment ???

Allavega - vinkona mín hefur fylgt mér í gegnum súrt og sætt - og ég hef grun um að hún nefni fullt þarna í kaflanum sínum með mig og mitt samband að sjónarmiði. Og ég tek hattinn ofan af fyrir henni því hún "finally" fattaði hvernig mér líður og af hverju ég geri hlutina eins og ég geri.....

Jæja smókur fyrir næsta tíma - love you all!!!